ท่านคงจะ กริ้ว ว่าฉันรับของท่านไว้ไม่อยู่

[เจ๊วู]

ก่อน ถึงวันพระราชทานรัฐธรรมนูญฉบับแรก

 ปี ๒๔๗๕ เพียงไม่กี่วันนั้น

พระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ ๗

ทรงสั่งให้เจ้าพนักงานยก  พระแท่นมนังคศิลา 

ซึ่งเป็นของ พ่อขุนรามคำแหง 

ออกไปเสียให้พ้นจากกำแพงพระบรมหาราชวัง



“..จงอย่าได้อัญเชิญพระแท่นองค์นี้มาให้พระองค์ประทับเลย...”

“.. และอย่าได้อัญเชิญพระสังวาลของพระพุทธยอดฟ้าฯ ...”

“..ใส่พานมาถวายให้พระองค์สวม ...”



“...เพราะทั้ง พ่อขุนรามคำแหง และ พระพุทธยอดฟ้าฯ

ต่างก็เป็น  ผู้กอบกู้  แผ่นดิน  และ บ้านเมือง  ให้เป็นปึกแผ่น

แต่ตัวของ  พระองค์เอง  กลับเป็นผู้ทำให้ต้องเสียไป...”


“..จึงไม่สมควรที่จะขึ้นนั่งแล้วเอาของ ๆ ท่านทั้งสองมาใส่...”



พอถึงเช้าวันที่ ๑๐ ธันวาคม ๒๔๗๕

เป็นวันที่รัฐบาลมีหมายกำหนดการให้  พระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ ๗

เสด็จพระราชดำเนินมา  พระราชทานรัฐธรรมนูญ 

ฉบับแรกแห่งราชอาณาจักรไทย ณ พระที่นั่งอนันตสมาคม พระราชวังดุสิต

ทางรัฐบาลจัดงานได้อย่างยิ่งใหญ่ อลังการ

สมดังกับที่รอคอยการเป็นประชาธิปไตยอย่างสมบูรณ์แบบ



พวกเขาต่างพากันคุยซุบซิบอย่างสนุกปากว่า ...

ตอนที่เจ้าพนักงานเชิญรัฐธรรมนูญขึ้นให้ในหลวงทรงเซ็นนั้น

พระองค์ทรงพระราชทานเซ็นด้วย พระหัตถ์ที่สั่น ๆ

แล้วพูดกันต่อไปว่า ..สมเด็จกรมพระยาดำรงราชานุภาพ

ก็ยืน หน้าซีด  เพราะต่างพากันเสียดายอำนาจ


เจ้าพระยาวรพงศ์พิพัฒน์ ผู้เป็นเสนาบดีกระทรวงวังในขณะนั้น

ได้เล่าว่า... พอถึงวันพระราชทานรัฐธรรมนูญ

พระองค์ก็ประทับเพียงบน  พระแท่น มนังคศิลาองค์จำลอง

และทรงตรัสอยู่เสมอว่า ...



“...ฉันกลัวตายไปเจอ ปู่ ย่า ตา ยาย  เข้าจริง ๆ

ท่านคงจะ  กริ้ว  ว่าฉันรับของท่านไว้ไม่อยู่...”






สิ่งที่ข้าพเจ้าพบเห็น

โดย หม่อมเจ้าหญิงพูนพิศมัย ดิศกุล