ลูก...แม่วง

[เจ๊วู]

เสียงฝีท้าว ...ของคนกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามา 

ผู้คน  สองข้างทาง   หมอบกราบลง  เป็นแถว

รวมทั้ง คุณหยด ที่ฉุด วาด ให้ทรุดลง  พลางกระซิบว่า....


" หมอบ วาด "


พอได้ยิน วาด ก็ก้มหน้า งุดดูดิน เพราะความหวาดระแวง ที่มีอยู่ในใจอยู่แล้ว


" อ้าว...นังหยด กลับมาแล้วหรือ  ? "


เสียงที่เอ่ยถาม กังวานไพเราะจน วาด อยากจะแหงนขึ้นมองหน้า

แต่อย่างมากที่ทำได้คือ เหลือบชำเลืองดูแต่ข้อเท้าของผู้ที่หยุดอยู่ตรงหน้า

สองคนเเรก คงเป็นพวกโขลน 

เพราะวาดมองเห็นชายผ้าพื้นสีน้ำเงินตามแม่กลิ่นบอกไว้ 

แต่เท้าที่หยุดอยู่เกือบตรงหน้า วาด  อวบ อูม เหลืองนวล

สวมรองเท้าหนัง สีน้ำตาลเข้ม ขัดเป็นมันวับ

ผ้าลายสีดอกมะเขือ หย่ง กลีบสวย 

ไม่สูงข้าง ต่ำข้าง หรือ หยักรั้ง อย่างของคนอื่น



" แล้วนี่ใครล่ะ มาหมอบกระแตอยู่ด้วย ? "


" ลูกแม่วง ที่จะส่งเข้ามาถวายมั่งค่ะ  "

   "เขาชื่อวาด มังคะ "



เสียงแม่กลิ่น สอดขึ้นมาจากเบื้องหลัง 

วาดใจหายวับ  เพราะถ้าเป็นวาด อย่าให้ถึงกับพูดด้วยเลย

เพียงแต่จะให้ เงยหน้าขึ้น มองสูงกว่านี้ วาดก็ทำไม่ได้เสียแล้ว 

เสียงหัวเราะเบาๆดังขึ้น....


" นังกลิ่น ไม่ต้องมาทำท่าเป็น พนักงานใหญ่  เหมือน ป้าแกหรอก

  ออกไปข้างนอก  สนุกกันใหญ่ละซิ  ทั้งป้า ทั้งหลาน

  หน้าบานเป็น เหม  ไม่ค่อยจะกลับง่าย ๆ เลย "



" อ้าว....ทำไหมมาลงที่ หม่อมฉัน ด้วยมังคะ "


" เอาละ...จะไปตำหนักโน้นก่อน  ค่ำ ๆ ค่อยว่าความ กันใหม่ "



รองเท้าคู่นั้นเคลือนผ่านไป พร้อมกับกลิ่นหอมจาง ๆ

แม่กลิ่นลุกขึ้นยืน ปัดผ้านุ่งก่อน พลางบ่นว่า...


" คุณป้าหมอบเลี่ยงไปทางอื่นหน่อย ก็ไม่ได้ "


" อ้าว...พอเสด็จผ่านมา ฉันก็ต้องหมอบกราบ จะให้ฉันเลี่ยงไปทางไหน "
 

" ทางไหนก็ได้ค่ะ  ให้มัน..พ้นชานหมาก..กองนี้แล้วกัน "


คุณหยด พลิกดูแขนตัวเองแล้วอุทานว่า....


" ต๊าย !  ใครนะ ทำเลอะเทอะ ไว้นี่  มันน่าให้โขลนจับเสียนัก "


คุณหยด บ่นไปตลอดทาง 

ในขณะที่ วาด เฝ้าแต่สงสัยว่า ...

ทำไหม ?   พวก 'โขลน ' ช่างมีอำนาจ

ที่จะจับคนโน้น เฆี่ยนตี    คนนี้ เฆี่ยนได้




ความตอนหนึ่ง ร่มฉัตร

ทมยันตี